Τα περισσότερα μέσα, μας βομβαρδίζουν για την ευτυχισμένη σχέση, τον ευτυχισμένο γάμο, πώς να τον σώσεις και πώς να τον γλιτώσεις.
Και ως εδώ καλά και συμφωνώ. Κι εμείς δημοσιεύουμε κατά καιρούς άρθρα αυτής της θεματολογίας διότι δεν θέλουμε να χωρίζουν οι άνθρωποι αν δεν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Από την άλλη ωστόσο, ελάχιστες είναι οι αναφορές στο πώς να είσαι ή να γίνεις ευτυχισμένος εκτός σχέσης.
Όχι, δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά και η νοοτροπία πάνω στην οποία μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, ότι δηλαδή είσαι καλά μόνο όταν είσαι σε σχέση, δεν αλλάζει σε μια νύχτα. Αλλά η αλήθεια είναι πως όχι, δεν χρειάζεται να είσαι με κάποιον για να είσαι καλά. Γιατί αν συμβαίνει αυτό, αργά ή γρήγορα δεν θα είσαι καλά ούτε με αυτόν τον κάποιον.
Κάποτε είχα μια φίλη. Όχι τόσο καλή όπως αποδείχτηκε στη πορεία, αλλά φίλη. Πάντοτε τη θαύμαζα για την έμφυτη ανεξαρτησία της, για το ότι μπορούσε να ζεί και χωρίς σύντροφο με τόση ευκολία όπως εγώ κι εσύ πάμε και παίρνουμε γάλα στο σούπερ μάρκετ. Το θεωρούσα χάρισμα. Πήγαινε μόνη της για καφέ ή φαγητό.
Έβγαινε μόνη της χωρίς να έχει κανονίσει τίποτα με κανέναν και κανόνιζε στη πορεία αν προέκυπτε. Έφευγε μόνη της διακοπές και μάλιστα χωρίς αυτόν που γνώρισε πρίν ένα μήνα και ήταν τρελλά ερωτευμένη. Με ένα μαγικό τρόπο, είχε μάθει να διαχωρίζει κάθε σύντροφο από τη ζωή της και το ανάποδο και να κρατάει αποστάσεις όχι μόνο για να μην πληγωθεί αλλά γιατί περνούσε και μόνη της, πραγματικά καλά. Αλλά…
…για να φτάσει σε αυτό το σημείο, κάποιος κάποτε τη τσάκισε ψυχολογικά, αναγκάζοντάς τη από τη μια μέρα στην άλλη να ζεί χωρίς να ζεί. Σαν να είχε υψοφοβία και την πέταξε σε χαράδρα χωρίς δίχτυ, χωρίς αλεξίπτωτο. Τον γνώρισε στο Πανεπιστήμιο, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και πήγε το κέρατο σύννεφο. Πολύ σύντομα η φίλη μου άρχισε να μαθαίνει τις απιστίες του και εκείνος στην αρχή να τις αρνείται αλλά μετά μαζεύτηκαν τόσες, που αναγκάστηκε να τις παραδεχτεί.
Την απατούσε, εκείνη το ανακάλυπτε, εκείνος έκλαιγε κάτω από το σπίτι τους, εκείνη τον δεχόταν πιστεύοντας και ελπίζοντας να αλλάξει, περνούσε λίγος καιρός με λουλούδια ταξίδια και αγάπες και μετά ξανά τα ίδια. Πέρασε έτσι ένας χρόνος ώσπου η κοπέλα έμεινε έγκυος και το βράδυ που είχε ετοιμαστεί να του το πεί, ανακάλυψε πως την απατούσε με τη ξαδέρφη της. Και το κορίτσι μας απέβαλλε. Και το μωρό της και εκείνον.
Μάζεψε τα πράγματά της, έφυγε στο εξωτερικό και δεν τον ξαναείδε ποτέ. Έδωσε σε μια δικηγόρο ό,τι χαρτιά χρειαζόταν και αρνήθηκε να τον ξαναδεί και να τον ξανακούσει. Γύρισε μετά από 5 χρόνια στην Ελλάδα έχοντας δουλέψει πολύ με τον εαυτό της. Έχοντας περάσει μια πολύ επώδυνη αποτοξίνωση γιατί έπρεπε να αποβάλλει από τον οργανισμό της, την αγάπη της για εκείνον.
Δεν τα κατάφερε τελείως και μαθαίνω πως τον αγαπάει ακόμα αλλά όχι με τρόπο που να επηρεάζει τη ζωή της. Μέχρι σήμερα δεν έχει ξαναπαντρευτεί. Όμως είναι καλά. Δεν χρειάζεται να έχει σύντροφο για να νιώθει γεμάτη, δεν χρειάζεται να είναι παντρεμένη για να νιώθει ασφαλής. Γιατί κάποτε έμεινε τόσο γυμνή μέσα στον ίδιο της το γάμο, που δεν έχει πια τίποτα να φοβάται.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να πληγωθείς για να αναγκαστείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να πέσεις χαμηλά για να μάθεις να τον βάζεις ψηλά. Εξάλλου όπως λέει και ο σοφός λαός, μόνος γεννιέσαι και μόνος πεθαίνεις. Αν δεν νιώθεις πλήρης χωρίς σύντροφο, δεν θα νιώσεις ποτέ πλήρης ούτε με σύντροφο κι αν θες να κάνεις μια πραγματικά καλή σχέση με κάποιον που αξίζει, η μόνη σου ελπίδα είναι να είσαι καλά και μόνη σου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση επιτυχίας από αυτή!
Κυριακή Χαριτάκη
