Τι να πω για μένα που έφυγα, τι να πω για σένα που μ΄άφησες…
Έτσι λένε είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.Εκεί που χαίρεσαι ,
βαλτώνεις κι αυτός ο βάλτος μεγαλώνει μέσα σου
κι απάτητος γίνεται χωρίς να το καταλάβεις.
Χάνεσαι στο ανικανοποίητο.
Καμιά φορά μιλάς- ίσως να μιλάς και πολύ- και τι;
θαρρείς πως κάποιος σ’ ακούει;
Σ΄ έναν λαβύρινθο σκέψεων μπερδεύονται οι άνθρωποι,
δεύτερες-τρίτες-πέμπτες-δέκατες και σε μια εγωπάθεια ξεκαθαρίζουν τα θέλω τους.
Κι ο κόσμος φαντάζει όμορφος εκτός απ΄τον δικό μας χώρο.
Ανάβουμε ρεσώ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια
ν’ αποδείξουμε πως μπορούμε ν΄αλλάξουμε τα πράγματα.
Πια ήταν η τελευταία φορά που ανέβηκες τη σκάλα
κρατώντας ένα τριαντάφυλλο κλεμμένο απ΄τον κήπο της γειτόνισσας,
και πότε ένα σημείωμα μικρό με δυο λέξεις “μου λείπεις”
ξεπρόβαλε από την τσέπη σου χωρίς να το γνωρίζεις;
Πιο πρωινό άφησες γλυκά το χάδι των χειλιών σου στο μάγουλο,
εκεί κοντά στο αφτί, ψιθυρίζοντας “σ αγαπώ” πριν φύγεις.
Ό,τι αφήσαμε να χαλάσει , χάλασε!
Τώρα τσουλάμε με την πλάτη σ΄ένα αγκάθινο κενό,
που συνήθως δεν θέλουμε να δούμε.
Μόνιμοι σύντροφοι στην κάθε μέρα
οι μάσκες που πάψαμε να βλέπουμε σαν κάτι ξένο.
Κι ένα ξημέρωμα φεύγεις.
Κι ένα ξημέρωμα φεύγω.
Στο άνοιγμα της πόρτας είμαστε έτοιμοι ν΄αλλάξουμε.
Απελπισμένες προσπάθειες, στάχτη στα μάτια.
Κανείς δεν έγινε σε μια στιγμή ότι δεν έγινε χρόνια ολάκερα.
Καμιά απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούμε δεν θα ΄ταν αληθινή
και τότε είναι που γυρνάμε την πλάτη στην αλήθεια.
Γιατί μη μου πεις πως είσαι αυτός που δεν κατηγόρησες
ή δεν κατηγορήθηκες πως κάποιος άλλος / άλλη σου πήρε τα μυαλά.
Απελπισμένη προσπάθεια δικαίωσης που δεν μας αξίζει.
Άλλη μια μάσκα που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε καλά.
Οκ! πήρε το φταίξιμο η” άλλη” ο “άλλος”.
Κοιμάσαι καλύτερα τώρα;
Μείναμε κολλημένοι στα δικά μας θέλω,
στα δικά μας όνειρα που δεν μοιραστήκαμε.
Κάθετοι και αδιάλλακτοι στην εγωπαθή καθημερινότητα μας
και οι ψυχές γεμίσανε κενά.
Υπεύθυνοι για ό,τι φτιάξαμε…εμείς!
Εμείς που μόνο απαιτήσαμε, αλλά ποτέ δεν δώσαμε.
Εμείς που φροντίζαμε μοναχά τον εαυτό μας και ποτέ τον δίπλα μας.
Εμείς που δεν κοιτάξαμε ποτέ τίποτα πέραν του εαυτού μας.
Εμείς που και στην ύστατη ώρα δίνουμε άφεση στον εαυτό μας
ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους.
Κι όμως όλα από μας ξεκινούν και σε μας τελειώνουν…
γιατί…στα κενά που δημιουργούμε όταν δεν νοιαζόμαστε
τρυπώνουν οι άλλοι άνθρωποι.
Γράφει η Κατερίνα Σικλαφίδου
