Εκείνοι που λυπάσαι, δε μέτρησαν ποτέ τη ζωή τους με το χρήμα

Στα χρόνια της αθωότητας όλοι είναι ίσοι, ή μάλλον έτσι βλέπουν τον εαυτό τους. Και όσο ο καιρός περνάει έρχονται τα στερεότυπα και οι κοινωνικές συμβάσεις και σε βάζουν στο παιχνίδι των διαφορών και στο κυνήγι της υποτιθέμενης ευτυχίας.
Και όσο πιο μέσα μπαίνεις τόσο ξεχνάς τα πραγματικά σου θέλω, τόσο γίνεσαι σκλάβος των αναγκών που η κοινωνία σου δημιουργεί.
Γιατί όλα έχουν έναν στόχο , την αρμονική συνύπαρξη, αλλά όχι την προσωπική καλυτέρευση, την γαλήνη και την αγάπη.

Πρέπει να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να έχεις μια καλή δουλειά, να βγάλεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς, να αγοράζεις όσο περισσότερο μπορείς και στο παιχνίδι της σύγκρισης να βγαίνεις όσο πιο ψηλά μπορείς.

Γιατί η ευτυχία σου εξαρτάται από την σύγκριση. Έχω περισσότερα από σένα, είναι καλύτερα τα δικά μου από τα δικά σου;
Γιατί η ευτυχία σου εξαρτάται από τους καημένους, τους άμυαλους, τους κακούς και τους διαφορετικούς.
Γιατί όσο περισσότερο δεν τους μοιάζεις τόσο καλύτερα νοιώθεις.
Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί για να συγκριθείς μαζί τους , δεν θα είχαν αξία τα επιτεύγματα σου.
Γιατί η υποτιθεμένη δυστυχία τους είναι η πηγή της δικής σου ευτυχίας.

Τους ρώτησες άραγε πως νιώθουν;

Σκέφτηκες πως θα ήταν η ζωή σου αν δεν παντρευόσουν τον απολύτως αποδεκτό, αλλά αυτόν που σε τρέλανε;

Πως θα ήταν αν αντί να μαζεύεις λεφτά για να νιώθεις κάποιος ήσουν απλά κάποιος;

Πως θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες κάποιους να λυπάσαι;

Και αφού νοιώθεις οίκτο για αυτούς γιατί δεν τους δίνεις πραγματικές ευκαιρίες να αλλάξουν την ζωή τους παρά μόνο είτε τους επικρίνεις και τους χλευάζεις, είτε τους ελεείς;

Πόσες φορές έχεις πει τον πόνο σου ή έχεις μοιραστεί την χαρά σου με αυτούς τους ανθρώπους, απλά γιατί αυτοί σε νιώθουν και ενδιαφέρονται πραγματικά;
Πόσες φορές τους χρησιμοποίησες μέσα στη μιζέρια σου για να νιώσεις καλύτερος;
Πόσες φορές ένιωσες πετυχημένος που έκανες κάτι τέτοιο;

Ε, λοιπόν έκανες λάθος.         

Σε αφήνουν να τους χρησιμοποιείς , γιατί απλά κατανοούν την ανάγκη σου αυτή.
Σε αφήνουν στην πλάνη της επιτυχημένης σου ζωής, γιατί κακό δε θα έκαναν σε κανένα.
Σε αφήνουν να βολοδέρνεις τρέχοντας και κυνηγώντας τα όνειρα που σου έχουν επιβληθεί, γιατί ξέρουν την ματαιότητα τους.
Σε αφήνουν να τους λυπάσαι για να μην ασχολείσαι μαζί τους.
Σε αφήνουν να κάθεσαι πάνω στον αχυρένιο θρόνο σου, γιατί απλά δεν τον είχαν ανάγκη ποτέ.
Σε αφήνουν να τους οικτίρεις για να μπορείς να συνεχίσεις την γεμάτη στερεότυπα ζωή σου.
Σε αφήνουν να νομίζεις πως είσαι πρότυπο για αυτούς και πως θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να είναι στη θέση σου , απλά και μόνο για να διευκολύνεται η καθημερινότητα τους,

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που εσύ λυπάσαι, δε μετράνε την ζωή τους με το χρήμα , το μέτρο ή το κιλό, αλλά με την αγάπη.
Γιατί για αυτούς τους ανθρώπους, αυτό που εσύ αποκαλείς εγωισμό , είναι απλά χάσιμο χρόνου και αυτό που εσύ αποκαλείς αξιοπρέπεια είναι απλά το πώς θέλω να φαίνομαι.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπήκαν σε καλούπια και αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον εύκολο και σίγουρο δρόμο.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι την ευτυχία τους την παράγουν μόνοι τους.

Αυτοί οι άνθρωποι που εσύ λυπάσαι γελάνε και μάλιστα χωρίς να καμαρώνουν για επιτεύγματα και επιτυχίες , απλά και μόνο επειδή νοιώθουν καλά.

Αυτοί οι άνθρωποι που εσύ λυπάσαι , απλά γελάνε με τον οίκτο σου.

αναπνοές